"ความรักของแม่ พูดเท่าไรก็ไม่จบ"
คงไม่แปลกที่แม่จะขี้บ่น คงไม่แปลกที่ลูกจะรำคาญ
เพราะแม่นั้นมีแต่ความรัก ความเป็นห่วงที่มากจนล้น ถึงลูกจะโต ลูกก็ยังเป็นลูก..
ส่วนลูกก็มีแต่ความเป็นเด็ก อยากรู้อยากลองจนมองข้ามความเป็นห่วงของแม่ไป
แต่แปลกที่ เมื่อลูกยิ่งโต ยิ่งมองคำพร่ำสอนของแม่เป็นเหมือนยุงรำคาญ
วันนี้ OSIM จึงรวบรวมเรื่องราวความรักของแม่ที่มีแต่ลูกมาให้ทุกคนได้อ่านกัน เผื่อลูกๆจะเข้าใจความรักของแม่มากขึ้นนะคะ
เรื่องที่ 1
แม่ผู้แก่เฒ่าเดินไม่ได้คนหนึ่งเป็นที่รำคาญใจของลูกชาย เหลือเกิน
สมัยนั้นยังไม่มีสถานสงเคราะห์คนชรา
จึงไม่รู้ว่า จะเอาแม่ไปฝากใครให้เลี้ยงแทน จึงตัดสินใจแบกเอาไป
ปล่อยป่าให้อยู่ตามยถากรรม
แม่ไม่ วอนขอ ไม่ถาม ไม่ว่าอะไร ตั้งใจหักกิ่งไม้ตามทาง เรื่อยไป เข้าป่าลึก
ไกลมากแล้ว ลูกชายวางแม่ลง บนโขดหินแล้วหันหลัง
เดินกลับทางเดิมไป ตอนนี้เอง ที่แม่ตะโกนตามหลัง
ลูกชายไปว่า
"ลูกเอ๋ย เดิน
ตามรอยกิ่งไม้ที่แม่หักไว้ให้นะ จะได้ไม่หลงทาง..."
เรื่องที่ 2
เจ้าเด็กชายตัวน้อยของเราเข้าไปหาแม่ และส่งกระดาษให้ หลังจากแม่เช็ดมือกับผ้ากันเปื้อนแล้ว เธอก็ก้มลงอ่าน
ค่าตัดหญ้า ๕.oo บาท
ค่าทำความสะอาด 1๑.oo บาท
ค่าซื้อของให้แม่ ๒.๕o บาท
ค่าดูแลน้องชาย ๒.๕o บาท
ค่าเอาขยะไปทิ้ง ๑.oo บาท
ค่าได้คะแนนดี 1๕.oo บาท
ค่ากวาดสนาม ๒.oo บาท
รวมค้างชำระ ๑๗.oo บาท
เธอหยิบปากกาขึ้นมา พลิกไปด้านหลังแล้วเขียน
เก้าเดือนที่แม่อุ้มท้อง ไม่คิดเงิน
เวลาแม่พยาบาลและดูแลลูก ไม่คิดเงิน
ค่าที่ลูกทำให้แม่เสียน้ำตา ไม่คิดเงิน
ของเล่น อาหาร เสื้อผ้า พาเที่ยว ไม่คิดเงิน
แม้แต่เช็ดน้ำมูกให้ ไม่คิดเงินหรอกจ๊ะลูก
เมื่อรวมทั้งหมดเป็นราคาเต็มของความรัก ไม่คิดเงินเหมือนกัน
เมื่อลูกชายของเราอ่านสิ่งที่แม่เขียนแล้ว น้ำตาหยดโตก็ไหลออกมา เขาสบตาแม่แล้วพูดว่า "แม่ครับ ผมรักแม่จริงๆนะครับ" แล้วเขาก็เอาปากกาเขียนหนังสือตัวโตๆว่า
เก้าเดือนที่แม่อุ้มท้อง ไม่คิดเงิน
เวลาแม่พยาบาลและดูแลลูก ไม่คิดเงิน
ค่าที่ลูกทำให้แม่เสียน้ำตา ไม่คิดเงิน
ของเล่น อาหาร เสื้อผ้า พาเที่ยว ไม่คิดเงิน
แม้แต่เช็ดน้ำมูกให้ ไม่คิดเงินหรอกจ๊ะลูก
เมื่อรวมทั้งหมดเป็นราคาเต็มของความรัก ไม่คิดเงินเหมือนกัน
เมื่อลูกชายของเราอ่านสิ่งที่แม่เขียนแล้ว น้ำตาหยดโตก็ไหลออกมา เขาสบตาแม่แล้วพูดว่า "แม่ครับ ผมรักแม่จริงๆนะครับ" แล้วเขาก็เอาปากกาเขียนหนังสือตัวโตๆว่า
จ่ายหมดแล้ว แม่จ่ายหมดแล้ว แต่ลูกทอนให้ยังไม่หมด
เรื่องที่ 3
หลังจากคุณแม่คนใหม่เอ่ยขึ้นว่า "ขอฉันดูหน้าลูกหน่อยนะคะ" เธอก็ได้ห่อผ้าน้อยๆมาอยู่ในอ้อมกอด แต่เมื่อแย้มผ้าออกเพื่อมองไปหน้าเล็กๆ ของทายาท เธอถึงกับกรีดร้องจนพยาบาลต้องรีบอุ้มเด็กออกไปจากอ้อมกอดอย่างรวดเร็ว และสาเหตุคือที่คุณแม่ร้องลั่นก็เพราะ...เด็กที่เกิดมาไม่มีใบหู
อย่างไรก็ตามกาลเวลาที่ผันผ่านได้พิสูจน์ว่าเด็กน้อยไม่มีปัญหาด้านการได้ยิน แม้จะไม่มีใบหูให้เห็นภายนอก แต่ถึงอย่างนั้น...ชีวิตของเด็กน้อยก็ยังปวดร้าว หลายครั้งที่เขากลับจากโรงเรียนมาซบอกแม่ทั้งน้ำตา และผู้เป็นมารดาก็รู้ว่าหัวใจลูกปวดร้าวเพียงใด
เด็กน้อยเคยโพล่งออกมาอย่างเศร้าๆว่า "พวกเด็กโตๆล้อผมว่าไอ้ตัวประหลาด" เด็กชายน้อยเติบโตขึ้นเป็นชายหนุ่มหล่อเหลา เขาเป็นที่รักของเพื่อนๆ มีพรสวรรค์ในด้านอักษรศาสตร์ วรรณคดีและดนตรี เขาอาจได้เป็นหัวหน้าชั้น เป็นประทานกลุ่ม แต่เพราะเจ้าสิ่งนั้นที่ขาดไป...
วันหนึ่ง แม่ของเขาบอกด้วยความเห็นใจ "ลูกต้องพบปะผู้คนบ้างนะ" แต่กี่คําปลอบใจก็ดูจะไร้ความหมาย ในที่สุดพ่อของเด็กชายก็ตัดสินใจปึกษาแพทย์ประจําครอบครัวซึ่งแพทย์ช่วยให้พวกเขามีความหวังด้วยการบอกว่า "ผมสามารถผ่าตัดปลูกถ่ายใบหูให้เขาได้ถ้ามีผู้บริจาค หรือ...มีใครเสียสละใบหูเพื่อเขา"
หลังจากนั้น 2 ปี ผู้เป็นพ่อจึงบอกว่า "เตรียมตัวไปโรงพยาบาลกันนะ พ่อกับแม่หาผู้บริจาคใบหูที่ลูกต้องการได้แล้ว แต่มีข้อแม้ว่าต้องเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ"
หลังการผ่าตัด เสมือนการเกิดใหม่ของชายคนหนึ่ง ซึ่งกลับกลายมาเป็นผู้เปี่ยมด้วยพรสวรรค์ เป็นอัจฉริยะของโรงเรียน ของมหาวิทยาลัย และเป็นที่กล่าวขานต่อๆไปอีกหลายๆรุ่น
ต่อมา เขาได้แต่งงาน วันหนึ่งเขาตัดสินใจถามพ่อว่า "พ่อครับ ใครเป็นคนมอบใบหูให้ผมใคร ใครเป็นคนมอบสิ่งดีๆในชีวิตผมตั้งมากมาย ผมอยากตอบแทนเขาบ้างครับ"
พ่อตอบ "อย่าเพิ่งคิดเรื่องตอบแทนเลย ลืมแล้วเหรอว่าเราตกลงกันว่า เรื่องนี้ต้องเป็นความลับ" เรื่องผู้บริจาคจึงเป็นความลับต่อไปอีกหลายปี จนวันหนึ่ง ซึ่งเป็นที่มืดมิดที่สุดในชีวิตผู้เป็นลูก
เขายืนเศร้าเสียใจอยู่ข้างพ่อ ตรงหน้าศพของแม่ และเมื่อพ่อลูบผมนําตาลแดงของภรรยาให้เสยขึ้น ความจริงจึงเผยว่า...ผู้เป็นมารดาปราศจากใบหู! ใบหูของแม่ถูกตัดไปแล้ว...
พ่อกระซิบบอกลูกชาย "แม่บอกพ่อว่า ดีใจที่ได้ทําอย่างนี้ แม่ของลูกไม่เคยตัดผมอีกเลยนับจากนั้น แต่ก็ไม่มีใครมองว่าเธอไม่สวย...จริงมั๊ย จงจําไว้นะ สิ่งมีค่าที่แท้จริงไม่ได้ขึ้นอยู่กับภาพที่เห็นแต่อยู่ตรงสิ่งที่เราสัมผัสได้แม้จะมองไม่เห็นต่างหาก" เความรักที่แท้ ไม่ได้หมายความถึงการทําอะไรเพื่อให้ใครต้องรับรู้ หากแต่...คือการกระทําจากหัวใจโดยไม่คาดหวังอะไร หรือ...ไม่จําเป็นต้องมีใครรับรู้ต่างหาก คําพูดพร่ำเพรื่อจึงไม่ใช่สิ่งจําเป็นในเรื่องของความรัก
อย่างไรก็ตามกาลเวลาที่ผันผ่านได้พิสูจน์ว่าเด็กน้อยไม่มีปัญหาด้านการได้ยิน แม้จะไม่มีใบหูให้เห็นภายนอก แต่ถึงอย่างนั้น...ชีวิตของเด็กน้อยก็ยังปวดร้าว หลายครั้งที่เขากลับจากโรงเรียนมาซบอกแม่ทั้งน้ำตา และผู้เป็นมารดาก็รู้ว่าหัวใจลูกปวดร้าวเพียงใด
เด็กน้อยเคยโพล่งออกมาอย่างเศร้าๆว่า "พวกเด็กโตๆล้อผมว่าไอ้ตัวประหลาด" เด็กชายน้อยเติบโตขึ้นเป็นชายหนุ่มหล่อเหลา เขาเป็นที่รักของเพื่อนๆ มีพรสวรรค์ในด้านอักษรศาสตร์ วรรณคดีและดนตรี เขาอาจได้เป็นหัวหน้าชั้น เป็นประทานกลุ่ม แต่เพราะเจ้าสิ่งนั้นที่ขาดไป...
วันหนึ่ง แม่ของเขาบอกด้วยความเห็นใจ "ลูกต้องพบปะผู้คนบ้างนะ" แต่กี่คําปลอบใจก็ดูจะไร้ความหมาย ในที่สุดพ่อของเด็กชายก็ตัดสินใจปึกษาแพทย์ประจําครอบครัวซึ่งแพทย์ช่วยให้พวกเขามีความหวังด้วยการบอกว่า "ผมสามารถผ่าตัดปลูกถ่ายใบหูให้เขาได้ถ้ามีผู้บริจาค หรือ...มีใครเสียสละใบหูเพื่อเขา"
หลังจากนั้น 2 ปี ผู้เป็นพ่อจึงบอกว่า "เตรียมตัวไปโรงพยาบาลกันนะ พ่อกับแม่หาผู้บริจาคใบหูที่ลูกต้องการได้แล้ว แต่มีข้อแม้ว่าต้องเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ"
หลังการผ่าตัด เสมือนการเกิดใหม่ของชายคนหนึ่ง ซึ่งกลับกลายมาเป็นผู้เปี่ยมด้วยพรสวรรค์ เป็นอัจฉริยะของโรงเรียน ของมหาวิทยาลัย และเป็นที่กล่าวขานต่อๆไปอีกหลายๆรุ่น
ต่อมา เขาได้แต่งงาน วันหนึ่งเขาตัดสินใจถามพ่อว่า "พ่อครับ ใครเป็นคนมอบใบหูให้ผมใคร ใครเป็นคนมอบสิ่งดีๆในชีวิตผมตั้งมากมาย ผมอยากตอบแทนเขาบ้างครับ"
พ่อตอบ "อย่าเพิ่งคิดเรื่องตอบแทนเลย ลืมแล้วเหรอว่าเราตกลงกันว่า เรื่องนี้ต้องเป็นความลับ" เรื่องผู้บริจาคจึงเป็นความลับต่อไปอีกหลายปี จนวันหนึ่ง ซึ่งเป็นที่มืดมิดที่สุดในชีวิตผู้เป็นลูก
เขายืนเศร้าเสียใจอยู่ข้างพ่อ ตรงหน้าศพของแม่ และเมื่อพ่อลูบผมนําตาลแดงของภรรยาให้เสยขึ้น ความจริงจึงเผยว่า...ผู้เป็นมารดาปราศจากใบหู! ใบหูของแม่ถูกตัดไปแล้ว...
พ่อกระซิบบอกลูกชาย "แม่บอกพ่อว่า ดีใจที่ได้ทําอย่างนี้ แม่ของลูกไม่เคยตัดผมอีกเลยนับจากนั้น แต่ก็ไม่มีใครมองว่าเธอไม่สวย...จริงมั๊ย จงจําไว้นะ สิ่งมีค่าที่แท้จริงไม่ได้ขึ้นอยู่กับภาพที่เห็นแต่อยู่ตรงสิ่งที่เราสัมผัสได้แม้จะมองไม่เห็นต่างหาก" เความรักที่แท้ ไม่ได้หมายความถึงการทําอะไรเพื่อให้ใครต้องรับรู้ หากแต่...คือการกระทําจากหัวใจโดยไม่คาดหวังอะไร หรือ...ไม่จําเป็นต้องมีใครรับรู้ต่างหาก คําพูดพร่ำเพรื่อจึงไม่ใช่สิ่งจําเป็นในเรื่องของความรัก
ความรักของแม่มากมายขนาดนี้
วันแม่ปีนี้อย่าลืมบอกรักคุณแม่ด้วยของขวัญสุดพิเศษจาก OSIM นะคะ
ดูรายละเอียดสินค้า หรือสั่งซื้อออนไลน์ได้ที่ http://www.osim.com
ติดตามโปรโมชั่นดีๆ จาก OSIM ได้ที่ https://www.facebook.com/OSIM-Thai
